گروه درمانی

انسانها در گروههای اجتماعی متنوعی زندگی می‌کنند و فعال هستند. در این شرایط عجیب نیست که بسیاری از مسائل احساسی و عاطفی آنها از روابط مخدوش شده این گروهها ناشی می‌شود. با پی بردن به اهمیت روز افزون روابط اجتماعی و میان فردی در سالهای اخیراهمیت بیشتری برخوردار شده است. و بر این اساس در محیط بیمارستانهای روانی ، کلینیکها ، دفاتر مشاوره  و روان درمانی و ... به شکل بندیهای گروهی توجه خاص مبذول می‌شود. امروزه انواع شیوه‌های گروه درمانی از جمله متداولترین شیوه‌های روان درمانی هستند. بجای توجه به عوامل درون شخصی توجه به عوامل حاکم میان افراد گروههای اجتماعی از

در مقابل گروه درمانی ، روان درمانی انفرادی قرار دارد. گروه‌درمانی یا روان‌درمانی گروهی، به معنای به کار بردن روش‌های روان‌درمانی بر روی یک گروه، به منظور بهره‌گیری از تاثیر متقابل اعضای گروه بر همدیگر است. گروه‌درمانی ممکن است به تنهایی یا توام با روان‌درمانی فردی و سایر انواع درمان‌های روان‌پزشکی مورد استفاده قرار ‌گیرد.

گروه‌درمانی، غالبا از یک نفر درمان‌گر و شش یا هشت نفر بیمار تشکیل می‌شود. بسته به تشخیص، ممکن است گروه، همگن(Homogenous) یا ناهمگن(Heterogeneous) باشد. نمونه‌ای از گروه‌های همگن، شامل  افرادی است که خواهان کاهش وزن یا قطع مصرف دخانیات هستند. نمونه‌ گروه‌های ناهمگن، بیماران پسیکوتیک، بیماران حاد و انتحاری هستند که معمولا از گروه‌درمانی نفع چندانی نمی‌برند. اعضای گروه معمولا هفته‌ای 2-1 بار و به مدت 90 دقیقه همدیگر را ملاقات می‌کنند.

گروه‌درمانی نیز مثل روان‌درمانی‌های فردی بر نظریه‌های متعدد مبتنی است. گروه‌ها از انواعی که بر حمایت و بالا بردن مهارت‌های اجتماعی تاکید می‌کنند، تا آن‌ها که بر رفع علایم خاص تاکید می‌کنند و آن‌هایی که به تعارض‌های درون‌روانی حل نشده می‌پردازند، تفاوت می‌کنند. تمرکز ممکن است بر فردی خاص در گروه یا تعامل بین افراد گروه یا کل گروه باشد و ممکن است حل مسایل فردی یا گروهی مطرح  باشد.[1]

گروه‌درمانی، یک فرآیند روانی است که در آن یک متخصص آموزش دیده، با استفاده از تعامل هیجانی گروه‌های کوچک و بسیار حساب شده، سعی می‌کند مشکلات شخصیتی افراد را اصلاح نماید.

انسان‌ها در گروه‌ها زندگی می‌کنند. آن‌ها در طول روز در گروه‌های کوچک و بزرگ بسیاری شرکت می‌کنند که برخی از آن‌ها عبارتند از: خانواده، دوستان، خرده گروه‌ها و باشگاه‌ها، گروه‌های شغلی و سازمان‌های سیاسی.

تحقیقات فراوان صورت گرفته، نشان‌گر تاثیر گروه بر رفتار اعضایش است. با این نیروهای گروهی می‌توان افراد را درمان و در شخصیت آن‌ها تغییراتی ایجاد کرد. تقریبا تمام انواع روان‌درمانی‌ها  یک نسخه گروهی نیز دارند که هر دو درمان هدف یکسانی دارند. با توجه به این‌که در هر دو روش، علت آسیب‌های روانی در درون افراد جستجو می‌شود، هدف هر دو ایجاد تغییر در شخصیت افراد است، با این تفاوت که در یکی از آن‌ها درمان در گروه‌ها صورت می‌گیرد.[2]  

پی نوشت:

[1] . اسدی نوقابی، احمدعلی؛ روان‌پرستاری(بهداشت روان 2)، تهران، نشر و تبلیغ بشری(با همکاری نشر تحفه )، 1384، چاپ پنجم، ص 60.

[2] . تاد، جودیت؛ اصول روان‌شناسی بالینی و مشاوره، مهرداد فیروزبخت، تهران، موسسه خدمات فرهنگی رسا، 1379، چاپ اول، ص 467.