شه و پي وي په شيو

ای جوان
تو می‌دانی و همه می‌دانند که زندگی از تحمیل لبخندی بر لبان من،
از آوردن برق امیدی در نگاه من،
از بر انگیختن موج شعفی در دل من عاجز است.
تو می‌دانی و همه میدانند که
شکنجه دیدن بخاطر تو،
زندانی کشیدن بخاطر تو،
و رنج بردن بپای تو تنها لذت بزرگ زندگی من است!
از شادی توست که من در دل میخندم ،
از امید رهائی توست که برق امید در چشمان خسته‌ام می‌درخشد
و از خوشبختی توست که هوای پاک سعادت را در ریه هایم احساس میکنم.
نمی‌توانم خوب حرف بزنم،
نیروی شگفتی را که در زیر این کلمات ساده و جمله‌های ضعیف و افتاده پنهان کرده ام،
دریاب! دریاب!
من تو را دوست دارم.
همه زندگیم و همه روزها و همه شبهای زندگیم،
هر لحظه از زندگیم بر این دوستی شهادت میدهند،
شاهد بوده‌اند وشاهد هستند.
آزادی تو مذهب من است،
خوشبختی تو عشق من است،
و آینده تو تنها آرزوی من ...

شهری بود که همه اهالی آن دزد بودند...!شبها پس از صرف شام، هرکس دسته کلید بزرگ و فانوس را برمیداشت و از خانه بیرون میزد؛ برای دستبرد زدن به خانه یک همسایه !
حوالی سحر با دست پر به خانه برمیگشت، به خانه خودش که آن را هم دزد زده بود !!!
به این ترتیب، همه در کنار هم به خوبی و خوشی زندگی میکردند؛ چون هرکس از دیگری می دزدید و او هم متقابلاً از دیگری، تا آنجا که آخرین نفر از اولی می دزدید...

در آتش افکندند،آتش آرام گرفت،

او می سوخت و تار می زد و ترانه می خواند

از خاک تا ملکوت.

وقتی که عشق هست

تماشای تو خواهد رویید

سبز خواهد شد

درخت دلدادگی همین است

......راه گریزی نبود

عشق آمد . جان مرا

در خود گرفت و خلاص

من در تو

همچون جزیره ای خواهم زیست.

به درختان جنگل گفتم:
چرا شما با این عظمت از تکه آهنی به نام تبر می رنجید؟
گفتند :
رنج ما از تبر نیست بلکه از دسته ی آن است که از جنس خود ماست!

بی تو طوفان زده ی دشت جنونم

صید افتاده به خونم 

تو چه  سان می گذری غافل از اندوه درونم

مي خواهم يك تكه آسمان كلنگي بخرم ،

ديگر زمين بوي زندگي نمي دهد!!

سلام ماھی ھا ... سلام ماھی ھا

اشتباه از ما بود که خوابِ سرچشمه را در خيالِ پياله می‌ديديم
دستهامان خالی
دلهامان پُر
گفتگوهامان مثلا يعنی ما!
... کاش می‌دانستيم
هيچ پروانه‌ای پريروز پيلگیِ خويش را به ياد نمی‌آورد.


حالا مهم نيست که تشنه به رويای آب می‌ميريم
از خانه که می‌آئی
يک دستمال سفيد، پاکتی سيگار، گزينه شعر فروغ،
و تحملی طولانی بياور
احتمالِ گريستنِ ما بسيار است!


سید علی صالحی

به مناسبت زاد روز ساده زیست ترین و یه رنگ ترین انسانی که به چشم دیدم، حسین پناهی خجسته است زاد روز تو بیش از هرکسی برای من!

من خویشاوند نزدیک هر انسانی هستم که خنجری در آستین پنهان نمی کند نه ابرو به هم می کشد نه لبخندش ترفند تجاوز به حق و نان و سایبان دیگران است. نه ایرانی را به انیرانی ترجیح میدهم نه انیرانی را به ایرانی. من یک لر بلوچ کرد فارسم، یک فارسی زبان ترک. یک افریقایی اروپایی استرالیایی آمریکایی آسیایی ام، یک سیاه پوست زردپوست سرخ پوست سفیدم که نه تنها با خودم ودیگران کمترین مشکلی ندارم، بلکه بدون حضور دیگران وحشت مرگ را زیر پوستم احساس می کنم. من انسانی هستم در جمع انسانهای دیگر بر سیاره ی مقدس زمین، که بدون دیگران معنایی ندارم...

يادش گرامي باد

 به بهانه ی زادروز مردی که کودکی هایم را سرشار از نشئه ی عشق... و انسانیت کرد و به افتخار آذربایجان عزیزمان که چنین مردان مردی را در دامان خویش پرورد...

در این زیر زمین و

در این غربت و بی کسی

قطاری غریب ام

با واگن های پی در پی اش

که هر روز

هی می رود و هی می آید

هی می آید و می رود :